Нашча жыцьме, нашча.
Лашчыць шчырасьць, лашчыць.
Песьціць вернасьць, песьціць.
Весьціць крылам, весьціць.
Замуж – з богам – выйсьці
на нябёсным выйсьці.
Гнездавацца ў пекле,
каб падлёткі леглі
на памежжы раяў,
чалавечай зграі
сьмеху не пачуўшы,
болю не адчуўшы,
ці сканалі ўзьлётам,
адагрэлым лёдам
усе...
Дзьве душы зраслося –
на лязе, на лёсе
духамі праскону
у разломах звону.
Гнеў пячэ, ярчэе,
і прашу яшчэ я
за каханьне плату,
як ахвяру кату.
Душы звар’яцелі,
бо яны ня ў целе,
мроіцца ім Звышні,
што зьбірае вішні
ў пасівелым садзе,
дзе жыцьцё у здрадзе
ўсё...
7.II.2004
|
|
